Zo. Een lekkere binnenkomer dit nieuwe jaar: vrouwenrechten. Het recht op gelijk salaris, gelijke kansen etc etc. Ik weet dat ik enorm voor ben. What’s not to like tenslotte. Maar…? Ik merk bij mezelf ook een soort van vertwijfeling om mezelf activistisch over dit onderwerp uit te spreken. Een soort 'geen zin'...
Ik ben nog al kritisch op anderen als het erom gaat dat iemand eerst echt al zijn of haar invloed aanwendt en proactief alles doet wat er kan en moet, om daarna pas te mogen zeuren. Nogal streng wellicht? Toen ik dit expliciet naar mezelf maakte schrok ik zelf best wel van de hardheid.
En het is misschien ook niet zo eerlijk. Dus: als een vrouw er alles aan heeft gedaan om gelijke rechten te krijgen, dán mag ze pas zeuren? Nee, zo werkt het natuurlijk niet. Want het werkt weinig uitnodigend. Het is aan iedereen om de context te scheppen van gelijke kansen. Dat is aan mannen en aan vrouwen. In het belang van iedereen.
Zo, nou. Laten we dat lekker doen dit jaar dan. Niet zo zeuren joh.