Ik voel me even een medewerker, en daar ben ik dankbaar voor. Jarenlang ben ik een van de kartrekkers, soms dé, van Keytoe. Maar ik 'heb' het niet altijd zoals ik zou willen. Soms ben ik uit vorm, soms speelt er zoveel in mijn leven dat ik niet sterk kan zijn op de zaak. Ik ga niet op de situatie in, maar dat is precies nu ook zeer sterk het geval.
Eergisteren was er een vergadering tussen mijn directe collega's Johrick, Stijn en Lennard. Ik ging er aan het einde bij staan (toch die ouderwetse hang naar controle). Ik word uit bijna alle communicatie gehouden op het moment. Omdat ik toch nog iets van nut wil kunnen toevoegen, vroeg ik 'is er iets wat ik kan doen?'. En ja dat kon. Ik krijg de mogelijkheid om een simpele en gekaderde klus te verrichten waar ik ongeveer 2 dagen voor nodig zou hebben. Met de boodschap: 'Top als het lukt, maar niet erg als het niet lukt want we rekenen nergens op'. Vaak heb ik het belang van goed reïntegreren van mensen onderschat.
Ik dacht altijd: je bent er wel of niet, je knalt wel of niet. Dat was een domme stelling (zwart-wit) waar ik me weinig bewust van was en nu niet trots op ben. Zelf ervaar ik nu hoe fijn het kan zijn om niets te hoeven, maar wel iets te kunnen of mogen doen. Dat geeft enigszins verlichting / afleiding (net wat je wilt) en het geeft je lichtelijk hoop dat je met de tijd weer op het zadel kan komen.
Ik ben mijn collega's dankbaar dat ze zo met me meedenken, maar daarnaast ben ik dankbaar voor het feit dat ik bij Keytoe mag zijn. Er is geen beleid op dit vlak, maar menselijkheid is leidend. Misschien is dat dan toch een beleid. Het is zalig om soms leidend te mogen zijn, en soms te mogen volgen als je lijdt.
Lieve manager of werkgever: denk jij soms ook zo zwart-wit over dit onderwerp als ik zelf deed? Doe jezelf en een ander een lol: geef ruimte, bied houvast, verwacht niets en wees bovenal: mens.