Jezelf klein maken: we kennen het allemaal wel. We doen het regelmatig, óf hebben het vaak gedaan. Het kan handig zijn, maar pas ermee op. Vorige week deed ik dat tijdens een keynote talk voor een groot publiek. Ik werd aangekondigd als ‘motivational speaker’ en daar kreeg ik jeuk van. In mijn eerste zinnen op het podium gaf ik aan dat ik ‘niet echt een spreker’ ben.
Om vervolgens: een motiverend verhaal op te hangen en overduidelijk te laten zien dat ik regelmatig spreek. Bovendien: ik was geboekt om te spreken en wel tegen vergoeding… Kortom, dan is het wel zo handig als je motiverend spreekt.
Het kleiner maken van jezelf dan nodig is niet alleen onnodig, het maakt je ook onbetrouwbaar en haalt de kracht van je verhaal af. Ik weet wel hoe het komt: ik voelde me gewoon niet zeker. Nu denk ik alleen maar: zeg dat dan. En verder niets.
Haal niet eerst jezelf omlaag om vervolgens weer omhoog te moeten krabbelen. Het is een vreemd soort hoogtevrees waarbij je angstig bent om niet aan de verwachting te kunnen voldoen. De truc die ik ervoor gebruik als ik door heb wat er gebeurt: loslaten, loskomen en los blijven. Vertel daar een andere keer wel over.
En mocht je de video willen zien waarin ik dat deed, stuur me maar een berichtje. Ik kan ‘m delen, maar liever niet voor een groot publiek (te eng dan toch weer, rare jongen)