M’n zoontje van zeven zegt (ook): ‘ik ben de baas over mezelf!’ Hij doet het liefst altijd wat hij zelf wil. Maar is dat wel zo? Want als ik tegen hem zeg ‘jij bepaalt nu alles’ dan is hij dat spel zat na 5 minuten. Kortom: het mee laten voeren in het ritme van de dag (of het leven) is zo slecht nog niet. Althans, als je het aan een kind vraagt. Overpeinzing...
Je wil heeft te weinig ruimte.
Je ‘moet’ heeft de overhand.
Zo voel je dat.
En als je doet wat moet en zelden wat je wilt dan voelt dat niet goed. Daar komen de zogeheten burnouts vaak vandaan.
Het enige wat je soms moet is je wil de vrije loop laten. Om daarna lekker te accepteren dat dingen vaak niet gaan zoals je wilt. Want als je je wil loslaat dan moet je tegelijk ook ineens vrij weinig van jezelf. Minder burnouts ineens?
Het klinkt misschien simplistisch en pessimistisch (qua overtuiging), maar dat hoeft niet zo te zijn. Niet als je daar iets tegenover zet: geloven in liefde.
Gewoon lekker liefde geven aan en ervaren van anderen. Het enige waar je weg moet blijven is haat of de wil om alles maar te willen. Probeer liefde eens icm vertrouwen. Niet zo makkelijk als je denkt.
En bepaald niet pessimistisch. M’n zoontje wil een Lambo als ‘ie 18 is trouwens. Wat hij wil.