Er vaart een schip voorbij. Op dat schip zijn meer mensen aan het werk dan het aantal mensen dat ik tel op het strand. Het is woensdagochtend. De lente-zon schijnt en het is koud aan mijn oren. Ik leef.
Minstens tien weken waren ervoor nodig om mezelf toe te staan om tijdens werkuren over het strand te wandelen. Waarom kost me dat zoveel moeite? En waarom ben ik blijkbaar niet de enige die het zichzelf moeilijk toestaat? In de regio Westland en Rotterdam zijn honderdduizenden mensen aan het werk, maar op het strand telde ik nog geen 20 mensen in een vol uur. Zijn we vergeten hoe mooi de natuur is? Of moeten we teveel van onszelf?
Volgens mij is het vooral het laatste en helaas ook een beetje het eerste. We moeten werken van onszelf. Of van de baas... Mijn zoontje van 6 zegt altijd: “je bent de baas over jezelf” Wijze woorden, waar slechts weinig mensen het mee oneens zijn. Helaas is die betreffende baas vaak erg streng. Voor zichzelf.
Op de heenweg naar het strand heb ik een collega aan de telefoon. Ik vertel niet dat ik op weg ben naar het strand. Op het schoolplein kom ik een vriend tegen en die vraagt wat de dag voor mij in petto heeft. Pas na enig aarzelen vertel ik dat ik in de ochtend over het strand ga wandelen. Hoe komt het dat ik daar niet, of slechts schoorvoetend, open over ben??
Is het omdat ik naar een collega het ‘goede voorbeeld’ van hard werken wil geven? Is het omdat mijn beste vriend niet mag denken dat Keytoe maar een amateuristisch bedrijf is ‘waar alles zomaar kan en mag’? Ja, dat soort zaken spelen sterk mee. Niet dat ze terecht zijn, want beiden vinden het fantastisch dat ik het doe. De enige die mij echt weerhoudt van een wandeling op het strand (of in het bos) ben ik zelf.
Wat mijn hoofd zegt... Ik moet hard werken. Ik heb een verantwoordelijkheid naar mijn collega’s. Ik moet er zijn voor iedereen. Ik moet altijd bereikbaar zijn. Ik moet me concentreren op mijn to-do’s. Ik moet de gemiste oproepen van gisteren nog terugbellen. Ik moet mijn mail nog checken. Ik moet, ik moet, ik moet!
Het enige wat ik echt moet, is goed zorgen voor mezelf. En dat is precies het meest lastige om te doen. Zonder een gezonde geest en een fit lichaam hebben mijn collega’s, vrienden en familie minder aan me dan wanneer ik goed in m’n vel zit. Toch geef ik dat zelden voorrang. Terwijl ik alle reden heb om wél die ochtend over het strand te lopen. Ik ben volledig declarabel, werk bijna standaard drie avonden ‘extra’ in de week en sta bijna altijd voor iedereen klaar. Waarom is het zo moeilijk om mezelf die tijd te gunnen?
Dat is raar. Zeker als je weet dat wandelen niet alleen heel erg goed, maar ook ongelofelijk lekker is om te doen. Vooral met die lente-zon op je kop. Het is iets om trots op te zijn. En helaas deelde ik dat trotse gevoel maar met 20 anderen om me heen. Daarom deel ik het bij deze met duizenden mensen, in de hoop dat je mijn (nu wel) goede voorbeeld gaat volgen. Note to self: wacht niet weer tien weken voordat je op een doordeweekse dag zand (of bladeren) gaat scheppen!
Wat is jouw reden om het niet te doen? Misschien was je op die boot aan het werk. Dan heb je een punt. Vaarwel. De beste stuurlui zijn aan het wandelen.